Walentin Pikul (2000)
 „Walentin Pikul” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Akwamarin |
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Natya |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1994 |
| Wodowanie |
31 maja 2000 |
Zamówiony dla  Marynarka Wojenna Wietnamu
| |
 MW Federacji Rosyjskiej
| |
| Nazwa |
Walentin Pikul |
| Wejście do służby |
2001 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
745 t standardowa |
| Długość |
61 m |
| Szerokość |
10,2 m |
| Zanurzenie |
2,9 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o mocy 5000 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
16,5 w |
| Zasięg |
3000 Mm przy prędkości 12 w |
| Uzbrojenie | |
| • 2 armaty plot. 30 mm AK-306 (2×I) • wyrzutnie rakiet plot. bliskiego zasięgu Igła-1 (16 rakiet) • 2 × V wyrzutnie rbg RBU-1200M (30 bomb) • 8 min lub 32 bomby głębinowe | |
| Załoga |
68 (6 oficerów) |
Walentin Pikul (ros. Валентин Пикуль) − trałowiec morski projektu 266ME (w kodzie NATO: Natya) Marynarki Wojennej Rosji. Wszedł do służby w 2001 roku, służy we Flocie Czarnomorskiej. Nosi numer burtowy 770.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręt stanowi rozwinięcie licznej serii radzieckich trałowców morskich projektu 266M (typu Akwamarin, w kodzie NATO: Natya), budowanej od lat 70. XX wieku[1]. Trałowce tego typu stanowiły podstawowy typ morskich trałowców pod koniec istnienia ZSRR i przeznaczone były do poszukiwania i niszczenia min w dalszej i bliższej strefie morskiej, osłony konwojów i operacji desantowych oraz służby patrolowej[2]. Jego budowę rozpoczęto w 1994 roku jako okrętu zmodyfikowanego eksportowego tropikalnego projektu 266ME (ros. 266МЭ) na zamówienie marynarki Wietnamu, lecz w międzyczasie zamawiający zrezygnował z niego, po czym ukończono okręt ze zmodyfikowanym uzbrojeniem i wyposażeniem dla marynarki Rosji[3].
Zbudowany został w Stoczni Średnio-Newskiej (Sriednie-Niewskij Sudostroitielnyj Zawod) w Petersburgu pod numerem budowy 878[4]. Wodowanie miało miejsce 31 maja 2000 roku[4]. Okręt ukończono i oddano do służby w 2001 roku[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Wyporność standardowa okrętów proj. 266ME wynosiła 745 ton, a pełna 800 ton[5][2]. Długość wynosi 61 m, a szerokość 10,2 m[5]. Średnie zanurzenie wynosiło 2,9 m[5], podawana jest też wartość zanurzenia 3,5 m[6]. Kadłub wykonany jest ze stali małomagnetycznej[6]. Załogę stanowi 68 ludzi, w tym 6 oficerów[7][2].
Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne M-503M o mocy łącznej 5000 KM, napędzające dwie śruby[5][2]. Prędkość maksymalna wynosiła 16,5 węzła, a ekonomiczna 12 w[5]. Zasięg przy prędkości ekonomicznej 12 w wynosił 3000 mil morskich[5][2].
Uzbrojenie obronne stanowią dwie rotacyjne sześciolufowe armaty przeciwlotnicze kalibru 30 mm AK-306 w dwóch wieżach, z zapasem 4200 nabojów[a]. W odróżnieniu od okrętów projektu 266M, kierowane są nie radarem, ale kolumną celowniczą Kołonka-219-1[8]. Umieszczone są na dziobie oraz na końcu śródokręcia – na skraju wydłużonego pokładu dziobowego[9]. W odróżnieniu od projektu 266M, okręt nie otrzymał dodatkowych, przestarzałych już armat kalibru 25 mm[b]. Obronę przeciwlotniczą dopełniała dwuprowadnicowa wyrzutnia samonaprowadzających się na podczerwień pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Igła-1, z 20 pociskami[8][2].
Broń podwodną stanowiły dwie pięcioprowadnicowe wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych RBU-1200 kalibru 250 mm z 30 bombami RGB-12[8][2]. Okręty mogły przenosić i stawiać 8 min UDM[8], a według innych źródeł 7 min KMD-1000[6]. Według części źródeł mogły też zabierać maksymalnie do 32 bomb głębinowych BB1 w przypadku zadań zwalczania okrętów podwodnych[6].
Okręty został wyposażony w komplet trałów do niszczenia różnych rodzajów min: trał kontaktowy GKT-2, trał akustyczny AT-3 i trał elektromagnetyczny TEM-3M lub TEM-4 (informacje o modelach trałów dla projektu 266M)[8]. Wyposażenie ponadto stanowił kompleks KIU-3 do wykrywania i niszczenia min dennych, obejmujący holowaną platformę telewizyjno-laserową do wykrywania min i holowany pojazd z bombami do ich niszczenia[10].
Okręty proj. 266ME były wyposażone w stację hydrolokacyjną do wykrywania min MG-89, stację hydrolokacyjną MG-35E i radar nawigacyjny MR/212/201-2[8]. Wyposażenie stanowiły ponadto: stacja rozpoznania radiotechnicznego Bizan′-4B, stacja zakłóceń aktywnych Tiulpan i system identyfikacyjny Nichrom (informacje o modelach dla projektu 266M)[8].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręt wszedł do służby w rosyjskiej Flocie Czarnomorskiej w 2001 roku pod nazwą „Walentin Pikul”, na cześć pisarza-marynisty[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 88 i Car′kow 2015 ↓, s. 27 mylnie sugerują cztery działka, podając: „2×2-30 mm AK-306”, podczas gdy AK-306 to nie działka podwójnie sprzężone, ale sześciolufowe armaty rotacyjne (co potwierdzają zdjęcia).
- ↑ Tak według Car′kow 2015 ↓, s. 27, co potwierdzają fotografie. Niektóre źródła podają mylnie cztery armaty 25 mm 2M-3M w dwóch wieżach po obu stronach komina (Apalkow 2007 ↓, s. 89, 94 (rysunek)).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 87-99.
- ↑ a b c d e f g h i Car′kow 2015 ↓, s. 27
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 93, 99.
- ↑ a b Apalkow 2007 ↓, s. 99.
- ↑ a b c d e f Apalkow 2007 ↓, s. 87.
- ↑ a b c d Pawłow 1997 ↓, s. 69.
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 93.
- ↑ a b c d e f g Apalkow 2007 ↓, s. 88.
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 89-92 (rysunki).
- ↑ Apalkow 2007 ↓, s. 93, tablica 8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Sprawocznik. Tom IV. Diesantnyje i minno-tralnyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2007. ISBN 978-5-8172-0135-2. (ros.).
- A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g.. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015.
- Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997 – 1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).