Przejdź do zawartości

Rudolf Lang (polski pułkownik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rudolf Lang
pułkownik kawalerii pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1880
Koszyce

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

c. k. Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

24 Pułk Ułanów

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie pokoju) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Rudolf Lang[a] (ur. 30 maja 1880 w Koszycach, zm. 1940 w ZSRR) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 maja 1880 w Koszycach jako syn Rudolfa[2].

W korpusie ułanów C. K. Obrony Krajowej został mianowany podporucznikiem z dniem 1 września 1900[3], potem awansowany na porucznika z dniem 1 listopada 1905[4]. Był przydzielony do Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 3 w Rzeszowie[5], od ok. 1907 do ok. 1911 był adiutantem pułku[6][7][8]. Następnie został awansowany na rotmistrza z dniem 1 listopada 1913[9]. Od tego czasu służył w Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 1 we Lwowie[10], w tym podczas I wojny światowej[11] do 1918, gdy jako oficer nadkompletowy był komendantem c. k. stacji remontowej (koni) w Lissa an der Elbe[12].

29 listopada 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora jazdy i przydzielony do 9 Pułku Ułanów Małopolskich na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego[13]. 19 kwietnia 1920 został przeniesiony z 9 puł. do dyspozycji Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze”[14]. W tym samym miesiącu, w Grudziądzu, objął dowództwo szwadronu zapasowego 5 Pułku Konnych Strzelców Wielkopolskich, który 28 października 1920 został przemianowany na 7 Pułk Strzelców Konnych, a 30 maja 1921 na 7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich[15]. Na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego 5 psk 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[16]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w 7 psk, w stopniu podpułkownika[17].

Od listopada 1921 był dowódcą 24 Pułku Ułanów w Kraśniku[18][19][20]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 30. lokatą w korpusie oficerów jazdy[21][22], a 1 grudnia 1924 mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[23][24]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[25]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku, był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[26].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 551/5-29 oznaczony numerem 1652)[27]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Czterej pułkownicy kawalerii w stanie spoczynku z Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI w 1934 wymienieni jako oficerowie przewidziani do użycia w czasie wojny, tj. Stefan Cieński, Rudolf Lang, Wawrzyniec Łobaczewski, Gwido Poten, zostali zamordowani w 1940 i widnieją na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej.

19 kwietnia 2022 postanowieniem Prezydenta RP Andrzeja Dudy został pośmiertnie awansowany na generała brygady[28].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Rudolf II Lang”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie majora artylerii rezerwy Rudolfa I Langa (ur. 12 kwietnia 1878)[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 647, 676, 737, 837.
  2. ↑ Rudolf Lang. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-21].
  3. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1902. Wiedeń: 1902, s. 547.
  4. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1906. Wiedeń: 1906, s. 418.
  5. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1902. Wiedeń: 1902, s. 583.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1903. Wiedeń: 1903, s. 590.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1904. Wiedeń: 1904, s. 605.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1905. Wiedeń: 1905, s. 607.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1906. Wiedeń: 1906, s. 442.
  6. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1907. Wiedeń: 1907, s. 372.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1908. Wiedeń: 1908, s. 384.
  7. ↑ a b Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1909. Wiedeń: 1909, s. 413.
  8. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1910. Wiedeń: 1910, s. 414.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1911. Wiedeń: 1911, s. 419.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1912. Wiedeń: 1912, s. 425.
    •Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1913. Wiedeń: 1913, s. 396.
  9. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1914. Wiedeń: 1914, s. 319.
  10. ↑ a b c Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1914. Wiedeń: 1914, s. 333.
  11. ↑ a b Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916, s. 125.
  12. ↑ a b Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 423.
  13. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4175.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 maja 1920, s. 326.
  15. ↑ Tym 1999 ↓, s. 3, 8, 9.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920, s. 644, tu błędnie jako mjr Gustaw Lang.
  17. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 274.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 647, w 1923 jako pełniący obowiązki dowódcy.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 579.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 313, 336.
  21. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 154.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 676.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924, s. 731.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 597.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 302.
  26. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 971.
  27. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 52. [dostęp 2014-10-27].
  28. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 kwietnia 2022 r. nr 112.20.2022 w sprawie mianowania na stopień generała brygady (M.P. z 2022 r. poz. 520)
  29. ↑ M.P. z 1939 r. nr 143, poz. 336 „za zasługi na polu podniesienia hodowli koni”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudolf_Lang_(polski_pułkownik)&oldid=71889128”