Nihoa verireti

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nihoa verireti
Raven, 1994
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

Rząd

pająki

Podrząd

Opisthothelae

Infrarząd

ptaszniki

Rodzina

Barychelidae

Podrodzina

Barychelinae

Rodzaj

Nihoa

Gatunek

Nihoa verireti

Nihoa veriretigatunek pająków z infrarzędu ptaszników i rodziny Barychelidae. Występuje endemicznie w Papui-Nowej Gwinei.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1994 roku przez Roberta Ravena[1][2] na podstawie pojedynczej samicy odłowionej w 1953 roku. Jako lokalizację typową wskazano Park Narodowy Varirata w Papui-Nowej Gwinei[2].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Holotypowa samica ma ciało długości 20 mm oraz karapaks długości 7,2 mm i szerokości 6,1 mm. Karapaks jest w zarysie prawie jajowaty, ubarwiony czerwonowobrązowo z przyciemnieniami między rowkami, porośnięty brązowymi włoskami i czarnymi szczecinkami. Jamki karapaksu są krótkie i wyraźnie zakrzywione. Szczękoczułki są czerwonobrązowe, pozbawione rastellum. Bruzda szczękoczułka ma 1 mały i 10 dużych zębów na krawędzi przedniej oraz 15–20 drobnych ząbków w części środkowo-nasadowej. Szczęki zaopatrzone są w 12–14 kuspuli. Na wardze dolnej brak kuspuli. Odnóża są pomarańczowobrązowe, brązowo obrączkowane, pozbawione grzebieni. Uda par pierwszej, drugiej i ostatniej mają po 4–8 cierni bazyfemoralnych. Skopule występują na nadstopiach trzech pierwszych par, przy czym na dwóch pierwszych są gęste, a na trzeciej przerzedzone. Kądziołki przędne pary tylno-środkowej są dobrze wykształcone. Opistosoma (odwłok) jest z wierzchu ciemnobrązowa z jaśniejszym nakrapianiem, pod spodem zaś jednolicie brązowa. Genitalia samicy mają cztery spermateki, z których wewnętrzne mają kształt kciuka, a zewnętrzne smukłego płata o rozszerzonym wierzchołku[2].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Pająk ten występuje endemicznie w Papui-Nowej Gwinei. Znany jest wyłącznie z miejsca typowego w prowincji Prowincji Centralnej[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gen. Nihoa Raven & Churchill, 1992. [w:] World Spider Catalog Version 21.5 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2021-01-03].
  2. a b c d R.J. Raven. Mygalomorph spiders of the Barychelidae in Australia and the western Pacific. „Memoirs of the Queensland Museum”. 35, s. 291-706, 1994.