Leonard Schapiro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leonard Schapiro w latach 70.

Leonard Bertram Naman Schapiro (ur. 22 kwietnia 1908 w Glasgow, zm. 2 listopada 1983 w Londonie) – brytyjski historyk, sowietolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był profesorem w London School of Economics. Zajmował się myślą rosyjską XIX wieku i dziejami Partii Komunistycznej w ZSRR. Jest zaliczany do grona rewizjonistów[1].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • The origin of the communist autocracy: political opposition in the Soviet state first phase 1917-1922, G. Bell and Sons 1955.
  • The Communist Party of the Soviet Union, London: Random House Publishers 1970. ISBN 978-0-394-47014-6
  • Totalitarianism: Key Concepts in Political Science, The University of Michigan 1972.
  • (redakcja) Political opposition in one-party states, ed. by Leonard Schapiro, London: Macmillan 1972.
  • Turgenev, his life and times, Oxford: Oxford University Press 1978.
  • The Russian revolutions of 1917: the origins of modern communism, New York: Basic Books 1984.

Publikacje w języku polskim[edytuj | edytuj kod]

  • Totalitaryzm, Warszawa: „Rytm” - Oświata Niezależna 1987 (wyd. 2 - „Wola” 1988).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mirosław Filipowicz, Emigranci i Jankesi. O amerykańskich historykach Rosji, Lublin 2007, s. 98, przyp. 109.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tym mianem określa się historyków, którzy zerwali z zimnowojenną interpretacją dziejów Rosji przedrewolucyjnej, rewolucji oraz ZSRR. Rewizjoniści postulują, aby historię tego państwa napisać na nowo jako dzieje procesów społecznych i gospodarczych, zob. Andrzej Nowak, ZSRR jako przedmiot badań historycznych, „Dzieje Najnowsze” 26 (1994), s. 103-111; Mirosław Filipowicz, Emigranci i jankesi. O amerykańskich historykach Rosji, Lublin: Wydawnictwo KUL 2007, s. 148-149.