IAR-822

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
IAR-822
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Rumunia

Producent

Romaero

Konstruktor

Radu Manicatide

Typ

samolot rolniczy

Konstrukcja

mieszana

Załoga

1

Historia
Data oblotu

20 marca 1970

Liczba egz.

30

Dane techniczne
Napęd

Lyncoming IO-540

Moc

290 KM (220 kW)

Wymiary
Rozpiętość

12,8 m

Wydłużenie

6,3

Długość

9,4 m

Wysokość

2,578 m

Powierzchnia nośna

26,0 m²

Masa
Własna

1100 kg

Użyteczna

630 kg

Startowa

1900 kg

Osiągi
Prędkość maks.

180 km/h

Prędkość przelotowa

120-160 km/h

Prędkość minimalna

74 km/h

Prędkość dopuszczalna

250 km/h

Prędkość wznoszenia

3,5 m/s

Zasięg

450 km

Długotrwałość lotu

3,0 h

Rozbieg

360 m

Dobieg

300 m

Dane operacyjne
Użytkownicy
Rumunia

IAR-822rumuński samolot rolniczy skonstruowany w latach 60. XX w.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Konstrukcja powstała jako rozwinięcie poprzednika – IAR-821. Radu Manicatide, główny konstruktor zakładów IAR, zdecydował się na dostosowanie pierwowzoru do zastosowania silnika rzędowego, w miejsce poprzednio stosowanego silnika gwiazdowego AI-14RF. Prace projektowe ukończono w Institutul de Mecanica Fluidelor si Cercetari Aerospatiale (IMFCA) w 1970 r. Prototyp ze znakami YR-MCA został oblatany 20 marca 1970 r. przez oblatywacza Constantin Manolache. Maszyna wykazała się zadowalającymi właściwościami lotnymi i eksploatacyjnymi i została wdrożona do produkcji seryjnej. Pierwszy seryjny samolot (YR-MCB) oblatano 14 czerwca 1971 r.

Dla ułatwienia procesu przeszkalania pilotów na nowy typ samolotu zbudowano dwuosobową wersję szkolną, która otrzymała oznaczenie IAR-822B. Z maszyny usunięto zbiornik na chemikalia iw na jego miejsce zabudowano kabinę instruktora. Do 1974 r. zbudowano dwadzieścia egzemplarzy wersji agrolotniczej (oznaczonej jako IAR-822A0 i dziesiesięć samolotów szkolnych IAR-822B. Kilka maszyn w wwrsji szkolnej było użytkowane przez Rumuńskie Siły Powietrzne.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Samolot rolniczy w układzie wolnonośnego dolnopłatu. Kadłub w przedniej części mieścił silnik, za którym umieszczono zbiornik na chemikalia a następnie kabinę pilota zabezpieczoną kozłem przeciwkapotażowym. Podwozie stałe, trójpunktowe z kółkiem ogonowym.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]